LABRADOR RETRIEVER

Wróć

Labrador retriever

Labradory są dużymi, silnie zbudowanymi psami o solidnych kościach. Mają szerokie głowy o łagodnych, inteligentnych oczach. Posiadają też wyjątkowe ogony, przypominające ogon wydry. Ich krótka, gęsta sierść występuje w umaszczeniu czarnym, biszkoptowym lub czekoladowo-wątrobianym. Dorosłe psy mierzą 56-57 cm i ważą około 30 kg. Dorosłe suki mierzą 55-56 cm i ważą około 28 kg.

Charakter

W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Labrador Retriever należy do najpopularniejszych ras psów. Także w wielu innych krajach europejskich przoduje w statystykach narodzin szczeniąt rasowych. Nic dziwnego, gdyż Labrador Retriever jak żadna inna rasa odznacza się wybitną lojalnością wobec człowieka oraz wrodzonym posłuszeństwem. Jego naturalna potrzeba przypodobania się właścicielowi czyni z niego kompana niezwykle łatwego do ułożenia, wykazującego gotowość do współpracy i zdolność do przystosowania się. Labradora bez problemu można zabrać ze sobą wszędzie i wszędzie raczej będzie mile widzianym gościem. Obcych wita przyjaźnie, machając radośnie ogonem. To ciekawska, otwarta rasa, która najlepiej czuje się w towarzystwie. Płochliwość, strach czy niepewność są społecznemu Labradorowi równie obce co agresja i wrogość.

Wygląd

Z wysokością w kłębie 56 do 57 cm u samców i 45 do 56 cm u suczek Labrador Retriever reprezentuje rasy średnie. Labradory są bardzo aktywnymi psami, wręcz uwielbiają ruch, co widać gołym okiem, ponieważ z natury mają odpowiednio silną i muskularną budowę ciała. Typowy Labrador jest kompaktowy, ma szeroką czaszkę i głęboko położoną klatkę piersiową. Charakterystyczny jest dla niego wysoko osadzony, masywny, zwężający się ku końcowi ogon. Na szerokim łbie z wyraźnie zarysowanym stopem i muskularną, średniej długości kufą osadzone są daleko z tyłu uszy. Typowa dla rasy jest także krótka, gęsta, trzcinowata w dotyku szata z również gęstym, wodoodpornym podszerstkiem. Standard rasy zakłada trzy możliwe umaszczenia: czarne, żółte (biszkoptowe) oraz brązowe (wątrobiane). Futro jest zawsze jednokolorowe, akceptuje się jedynie małą białą plamkę na klatce piersiowej. Umaszczenie żółte występuje w gamie odcieni od jasnokremowego po rudy. Brązowe umaszczenie z kolei może być od jasno- po czekoladowo-brązowe. Dziedziczone dominująco czarne umaszczenie jest niezmiennie od początku istnienia rasy najczęściej spotykane.

Historia rasy

Przodkowie Labradorów wywodzą się, podobnie jak Nowofundlandy i Landseery, ze wschodniego wybrzeża Kanady. Według podań Labrador miał pochodzić od tak zwanego „psa św. Jana”, psa wodnego z gęstym, czarnym futrem. Psy te pomagały w łowach i przynosiły porwane przez wodę sieci rybackie. Pierwsze celowe hodowle miały miejsce w drugiej połowie XIX wieku na terenie Anglii i Szkocji, po tym jak brytyjscy rybacy przywieźli ze sobą do ojczyzny te radosne i skore do pomocy psy. Angielskie określenie rasy Labrador Retriever odnosi się do tak samo brzmiącej nazwy półwyspu kanadyjskiego Labrador, a także do wrodzonej zdolności aportowania u psów tej rasy (ang. to retrieve = aportować, przynosić, ratować, odzyskiwać, wydobywać). To właśnie dzięki brytyjskim próbom hodowli, podejmowanym między innymi przez Earla Malmesbury (1778-1841), ukierunkowanym konsekwentnie na zdolności łowieckie rasy, stała się ona popularna wśród polującej szlachty. Dnia 7. lipca 1903 rasa Labrador Retriever została oficjalnie uznana jako rasa samodzielna przez angielski klub kynologiczny. Liczne sukcesy na wystawach szybko doprowadziły do spopularyzowania aktywnego i przyjacielskiego Labradora wśród szlachty także poza granicami kraju. Umaszczenie żółte i brązowe początkowo uważane było za błąd w hodowli, jednak po jakimś czasie zaczęto uznawać je na równi z najczęstszym umaszczeniem czarnym.

Hodowla i zdrowie

Nawet jeśli dziś Labrador Retriever jest w pierwszej linii psem rodzinnym, wciąż odznacza się on chęcią do pracy i naturalnym zmysłem do aportowania. Zdecydowana większość hodowców zrzeszonych w związkach stawia na hodowlę zgodną ze standardem FCI – zdrowego, zrównoważonego, silnego i aktywnego fizycznie psa. Jeśli zdecydujesz się na przygarnięcie Labradora jako psa rodzinnego, nie zapominaj, że jest on wciąż psem użytkowym i wymaga adekwatnych, zróżnicowanych zadań fizycznych i umysłowych. Wiele związków hodowlanych posiada i udostępnia hodowcom i właścicielom bogato wyposażone place treningowe dla psów.

Żywienie Labradora Retrievera

Od momentu przywiezienia psa do domu jego zdrowie jest w Twoich rękach. Wyważone żywienie, które zaopatrzy Labradora we wszystkie niezbędne dla jego organizmu substancje odżywcze i odpowiednią ilość kalorii sprawi, że będzie on żył aktywnie i witalnie przez długie lata. Niestety Labradory mają tendencję do przejadania się. Nadwaga jest u psów tej rasy niebezpieczna i prowadzi do licznych chorób, które mogą znacznie skrócić długość życia psa.

Pielęgnacja

Odpowiednia pielęgnacja Labradora z pewnością przyczyni się znacznie do utrzymania go w dobrym zdrowiu. Poza rutynowymi badaniami u weterynarza, którym poddawać pupila należy koniecznie, warto regularnie samodzielnie sprawdzać go pod kątem infekcji. Zwracaj przy tym szczególną uwagę na uszy, oczy oraz zęby psa. By zapobiegać zranieniom i zapaleniom powinieneś także regularnie obcinać psu pazury. Sierść Labradora jest stosunkowo łatwa w pielęgnacji, praktycznie sama się czyści, jednak powinna być szczotkowana przynajmniej raz w tygodniu, by pozbyć się luźnego włosia oraz przylepionego brudu.

Wychowanie

Podobnie nieskomplikowane jak pielęgnacja Labradora, okazuje się być zazwyczaj jego wychowanie. Ten przyjacielski, przepadający za ludźmi czworonóg nadaje się doskonale do wychowywania przez właścicieli bez doświadczenia. Jednak w wychowaniu Labradora też obowiązuje kilka podstawowych zasad.

Ruch

Labrador szybko przystosuje się do ilości ruchu, jaką będziemy w stanie mu zapewnić. Trzeba jednak pamiętać, że najlepiej, aby dorosły osobnik ruszał się przez kilka godzin dziennie. Labradory uwielbiają dość długie spacery, na których mają możliwość pobiegać i pobawić się bez smyczy. Kochają aportowanie i wodę. Jeśli znajdziemy się w jej pobliżu musimy upewnić się, że są bezpieczne. Mają skłonność do tycia, ale częstą przyczyną tego stanu jest brać ćwiczeń i zamiłowanie do jedzenia.